niedziela, 26 listopada 2017

Pingwiny Królewskie- godne swojej nazwy. (Patagonia Argentyna)


O 8.00 opuszczamy Rio Grande i rozpoczynamy powrót do Rio Gallegos. Czeka nas dystans 400 km. Po drodze dwukrotnie przekraczamy granicę między Argentyną i Chile. Ponownie płyniemy promem przez cieśninę Magellana. 
Jadąc nie możemy się powstrzymać aby nie odwiedzić kolonii pingwinów królewskich w Cabo Virgenes!
W Parku Pinguino Ray, ponad godzinę cichutko jak zaczarowani, mamy nieprawdopodobną przyjemność obserwowania życia dwóch, żyjących oddzielnie, rodzin. 
Ku naszej radości widzimy młode, które są kompletnie niepodobne do swoich rodziców. Wyglądają jak małe puchate niedźwiadki. 
W przeciwieństwie do młodych osobników, innych gatunków, są kompletnie nieruchawe:))
Upierzenie dorosłych pingwinów jest niezwykle eleganckie. Wygląd, tych ptaków, absolutnie uzasadnia nazwę tego gatunku!
Część śpi z dziobami ukrytymi pod skrzydłami. 
Część zajmuje się nic nierobieniem.
           (Czwórka do brydża)
Naszą uwagę przyciąga czwórka, która zajmuje się musztrą. Szefuńcio maszeruje przodem. Za nim podąża pozostała trójka. Po paru krokach drużyna się zatrzymuje. 
Boss staje przodem do reszty. Mamy wrażenie, że wydaje komendę: do trzech odlicz! Po wykonaniu komendy obchodzi wyprężoną trójkę sztubaków, kontrolując czy stanęli w równym szeregu. Po czym rozpoczyna marsz, a za nim reszta, aby powtórzyć wszystko jeszcze raz. Rytuał jest powtarzany bez końca! Nie ma to jak dążenie do doskonałości..
  Z wielką niechęcią opuszczamy pingwinie rodziny. Warto było nadrobić dodatkowe 200 km!

piątek, 24 listopada 2017

Trekking do Laguny Esmeralda. (Patagonia Argentyna)

 
Jesteśmy od rana zachwyceni piękną pogodą. Czeka nas przejście do Laguny Esmeralda.  Dwa dni temu lało tu 24 godziny, więc na wszelki wypadek zakładamy stup tupy (oczywiście ci co je mają). Była to mądra decyzja. Mimo przerzuconych prowizorycznych desek i gałęzi musimy niekiedy brodzić w błocie. 
Widzimy świeże odciski potężnych łap. Początkowo niektóre panie panikują odnajdując w nich ślady pumy. Ślady prowadzą wzdłuż błotnistej ścieżki trekkingowej, więc jest to niemożliwe aby drapieżnik przechadzał się w towarzystwie ludzi. Poza tym towarzyszyły im ślady znacznie mniejszego osobnika. 
Wędrówka lasem, w błocie jest trochę uciążliwa, ale widok na pierwszej polanie jest fantastyczną nagrodą.
Co parę chwil otwierają się przed nami wspaniałe przestrzenie.
Przedzieranie się przez mokre, torfowe błota jest prawdziwym wyzwaniem. 
Niektórzy kończą w rudej melasie po kolana. Mamy niezłą zabawę. 
Kiedy docieramy do celu podróży widzimy niesamowitą panoramę. 
Z wielką przyjemnością rozsiadamy się na kamieniach, przy jeziorze. Delektujemy się atmosferą miejsca.
Kiedy wyjmujemy kanapki pojawia się nasza "puma". Jest nią czarny, duży, kudłaty psiak.
                        
 Towarzyszy mu mniejszy czarnuszek. Są niezwykle przyjazne. Ich sympatia dla ludzi wzrasta kiedy widzą u nas jedzenie. Wszyscy nowi przybysze częstują milusińskich. 
Psiaki znalazły swój sposób na życie: przychodzą tu z pierwszymi turystami i wracają z ostatnimi- mając pełne brzuchy. 
Zrelaksowani decydujemy się obejść jezioro. 
Przejście jest przepiękne.
Dochodzimy do granicy śniegu. 
Świeci słońce i jest niesamowicie! 
Warto było pobabrać się w błocie, aby dotrzeć do tak nietuzinkowego miejsca.
Nie chce się wracać..

wtorek, 21 listopada 2017

Ushuaia- miasto na końcu świata. ( Ziemia Ognista Argentyna)


Tego dnia mieliśmy do pokonania 591 km, w deszczu i wietrze. Dwa razy przekraczaliśmy granicę Argentyny z Chile. Kiedy płynęliśmy promem, przez cieśninę Magellana, towarzyszyły nam niezwykłe, białe delfiny z czarnymi płetwami. 
Po południu dotarliśmy do Ushuai - najbardziej wysuniętego miasta na południe
Nasze samochody wyglądały na bardziej zmęczone od nas..
Oficjalnie miasto założono 12.10.1884 roku. Argentyńskie władze postanowiły zbudować tu kolonię karną. Budynek więzienia został zaprojektowany na planie połowy koła sterowego żaglowca. 
Pierwszych 14 więźniów przywieziono w 1902 roku. 
Do budowy i wszelkich prac związanych z utrzymaniem więzienia byli wykorzystywani wszyscy skazańcy o różnorakich zawodach. Dzięki nim rozrastające się obok więzienia miasteczko również było samowystarczalne. Bardzo surowy klimat, minimalne racje żywieniowe były najlepszym strażnikiem. Za świetnie wykonaną pracę zwiększano ilość jedzenia i opału do ogrzania cel. Początkowo maleńkie cele były przeznaczone dla jednego więźnia. 
                                   
Później zwiększono do dwóch, a nawet trzech więźniów. 
W 1947 roku więzienie zamknięto i utworzono muzeum, które warto odwiedzić, aby zobaczyć jak wyglądało życie budowniczych Ushuai. 
Pozostałością tamtych czasów jest kolejka Tren del Fin del Mundo, którą również zbudowali więźniowie i którą przywożono drewno, pozyskiwane przez nich, z terenów obecnego Parku Narodowego Ziemi Ognistej. 
Rozwojowi Ziemi Ognistej bardzo pomogło zniesienie podatków. 
W mieście znajduje się dużo sklepików i restauracji, w których można zjeść wyśmienite kraby i wypiç piwo Cape Horn!
                             

Miasto charakteryzuje się absolutnym chaosem architektonicznym. 
Na głównej ulicy miasta i w części portowej widać przechadzających się turystów. 
Nasza grupa oczywiście wykupiła rejs katamaranem. 
Na pokładzie było zimno i wietrznie. Na szczęście nieodpowiednio ubrani uczestnicy wycieczki mieli możliwość schronienia się i zakupienia ciepłych napojów. 
Najpierw odwiedziliśmy wyspę, na której mieszkały kormorany. Panował tam niezły zgiełk.
Na innych wyspach żyły lwy morskie. 
Widać było wyraźną hierarchię. 
Dominujący ogromny samiec nie pozwalał nikomu zapomnieć kto rządzi na danej wyspie.
Samice i młode osobniki pędziły przy nim określony tryb życia. 
Na jednej z wysepek wybudowano latarnię morską, która dziwnie komponowała się z okolicznymi górami. Powinna się nazywać latarnią górską..
Mieszkańcy szczycą się swym miastem na końcu świata. Mimo, że klimat nikogo tutaj nie rozpieszcza...

niedziela, 19 listopada 2017

Świat pingwinów w Monte Leon ( Patagonia Argentyna)


Dzisiaj mamy nadzieję wreszcie zobaczyć pingwiny magellańskie. Wjeżdżamy do parku Monte Leon i dowiadujemy się, że droga jest nieprzejezdna. Z tego beznadziejnego powodu park jest zamknięty. Jesteśmy nieźle zawiedzeni, bo jest to druga nieudana próba zobaczenia tych niezwykłych zwierząt. 
Strażnicy widząc nasze miny informują nas, że możemy wrócić 30 km i spróbować przejechać przez jednostkę wojskową w Punta Quilla.  Tak też czynimy. Wojskowi sprawdzają nasze dokumenty. Dowiadujemy się, że jest to okres wysiadywania jaj. Poza tym jesteśmy na terenie wód pływowych i nie należy zbyt długo zalegać w pingwinim świecie. 
Zostawiamy samochody na nabrzeżu i spory kawałek przechodzimy piechotą. Jest odpływ. 
Po kilkunastu minutach widzimy przy lini brzegowej pierwsze osobniki.
Po chwili orientujemy się, że większość pingwinów jest ukryta w okolicznych krzewach i tam wysiaduje swoje przyszłe potomstwo. 
Nasza obecność jest wystarczająco stresująca dla tych stworzeń i dlatego poruszamy się wolno i cicho. 
Wszystkie nas obserwują, ale nie opuszczają gniazd. W głębi lądu, gdzie jest znacznie cieplej, rodzice przyjmują pozycję stojącą. Jajka wtedy są ogrzewane promieniami słonecznymi.
 Niestety nie można tu za długo przebywać, bo woń odchodów utrudnia oddychanie. Bliżej oceanu jest znacznie przyjemniej. 
Pingwiny, mimo zdenerwowania, nie wydają żadnych dźwięków, które mogłyby nas odstraszyć. Jedynie nerwowo kręcą główkami, kiedy zbliżamy się aby zrobić zdjęcie. 
Jesteśmy na terenie jednostki wojskowej i portu. Nie ma tu strażników, jak w parkach gdzie są dzikie zwierzęta. Ta swoboda nie upoważnia nas do nadmiernego korzystania z gościnności tych uroczych zwierząt. Bez szumu opuszczamy to niesamowite miejsce.
Musimy trochę zmienić drogę powrotną z powodu rozpoczynającego się przypływu. 
Na szczęście tych cudownych zwierzaków nie ma tu turystów. Naturalną barierą jest (o dziwo!) jednostka wojskowa i Atlantyk, które skutecznie chronią pingwini świat. 

sobota, 18 listopada 2017

Gęś Magellanka Zmienna - sensacja naszej wyprawy. (Patagonia- Chile)


Tego dnia (wyjątkowo!) mieliśmy wolne popołudnie. Po kilkunastu dniach szalonej pogoni i trekkingach postanowiliśmy odpocząć i zalec w hotelu Terra Luna Lodge ( w miejscowości  Puerto Guadal. Mieszkaliśmy w domkach rozsianych na dużym terenie o bardzo zróżnicowanym standardzie. Nam przypadło zamieszkać w maciupeńkim domku, przerobionym ze starej łódki, który znajdował się nad wodą.
Upchnięci trzynastoosobową grupą siedzieliśmy, u nas, popijając wino. Nagle zobaczyliśmy, w oddali, coś unoszącego się na wodzie. Początkowo ,nawet przy pomocy lornetki, nie mogliśmy określić czy jest to przedmiot czy zwierzę. Po kilku minutach odkryliśmy, że to małe, samotne kaczątko walczy o życie! Wylegliśmy błyskawicznie nad wodę. Malec płynął niestrudzenie. Kiedy, zmęczony, dopadł lądu nie uciekał przed nami tylko pobiegł w naszym kierunku! Okazał się być przedstawicielem gatunku  gęsi Magellana Zmienna. Początkowo nie dotykaliśmy go i rozglądaliśmy się dookoła z nadzieją znalezienia jego rodziny. Niestety przybył wodą kompletnie sam. Wzięłam go na ręce co, ku naszemu zdziwieniu, nie wywołało u niego większego stresu. 
                               
                                        Fot. M. Mering

Zanieśliśmy go do obsługi hotelu. Poradzono nam, żebyśmy przetrzymali go przez noc i rano wypuścili. 
Wszyscy dostaliśmy absolutnego amoku! Chcieliśmy uratować malca za wszelką cenę. Był nawet pomysł, żeby go wziąć ze sobą i wozić w pudle po Patagonii! Dodatkowe kilka dni zwiększyłyby szansę jego przeżycia. Pomysł upadł, ponieważ w najbliższym tygodniu kilkakrotnie mieliśmy przekraczać granicę. Do Chile nie można przewozić artykułów spożywczych i drewnianych. Nie mieliśmy pojęcia jaka będzie reakcja celników na szmuglowanie pisklaka? Koniec, końców Feluś (takie otrzymał imię) został u nas na noc. 
Jak wróciliśmy z kolacji maluszek wyraźnie ucieszył się na nasz widok! Przynieśliśmy gotowany ryż i bułeczkę. Zjadł troszkę i wielce uradowany biegał między naszymi nogami. Kiedy go otuliłam miękkim ręcznikiem, grzecznie siedział na łóżku przyglądając się co robimy. 
Kiedy znikaliśmy mu z oczu darł się w niebogłosy! Jak znajdowaliśmy się blisko niego popiskiwał spokojnie zadowolony. Gorzej było w nocy. Feluś chciał spać przytulony do nas. Było,mu wtedy ciepło i komfortowo. Gorzej było z nami. Każda zmiana pozycji, podczas snu, mogła dotkliwie skrzywdzić malucha. Spaliśmy niczym " zając pd miedzą". Dzięki Felusiowi zobaczyliśmy piękny świt. 
Rano zaczęliśmy szykować się do opuszczenia ośrodka. Otworzyliśmy szeroko drzwi. Gąsiątko nauczyło się, właśnie, wskakiwać na schody i z radością biegało po nich. Wesoło popiskując towarzyszyło nam podczas pakowania bagaży do samochodu. Pilnowaliśmy, żeby nie wskoczyło do żadnej torby. W pewnym momencie zaczęło się oddalać. Nie wołaliśmy go, bo jego los był związany z tym miejscem. 
Mam nadzieję, że jego determinacja przeżycia nie pozwoli mu zginąć..







czwartek, 16 listopada 2017

Niebo na Ziemi w Bahia Mansa ( Patagonia Chile )


Oglądając zdjęcia, marmurowych jaskiń z Bahia Mansa, byłam przekonana, że fotograf nadmiernie bawił się photoshopem. Na szczęście byłam w błędzie! 
Oglądanie tego niezwykłego miejsca jest możliwe jedynie z wody. Można tam dopłynąć kajakiem (z tej możliwości, przy obecnej temperaturze wody i wietrze, zrezygnowaliśmy) lub łódką. ( koszt- 15 euro/osoby)
Sternik kluczył między jaskiniami pokazując nam przecudne, marmurowe formacje. 
Kolory i wzory zachwyciły nas absolutnie! 

Bez jednej przerwy robiliśmy zdjęcia.

Natura kolejny raz potwierdziła, że jest najlepszą artystką świata..