Jak w matrix'e (Spływ kajakowy na Bugu)

Po godzinie 11 troszkę obładowi idziemy do kajaków. 

Tu okazało się, że buchnęli nam z kajaków grill, węgiel i jeden z parasoli (które  jak wiał fordewind lub baksztak robiły za żagiel). 

             Fot. Dorota R.

Trochę wkurzeni płyniemy nieduży odcinek, albowiem chcemy zwiedzić ruiny zamku w Mielniku i kopalnię kredy.

Wejście na wzgórze w mokrych klapkach lub crocsach było niezłym wyzwaniem. Ruiny nie powaliły nas na kolana.

Na szczęście widok z góry wynagrodził nam wszystko!

Zejście natomiast w rzeczonych butach było niezłym wariactwem. 

Większość z nas zjechała niespodziewanie na tyłkach! 

Co prawda niektórzy, a właściwie niektóre potrafiły zejść z klasą...

Trochę poobijani powędrowaliśmy do kopalni kredy gdzie naszym oczom ukazał się niesamowity widok. 

A potem czekało nas całodniowe, super płynięcie i niesamowite postoje na Bugu. 

Nasza ośmiomiesięczna sunia mimo, delikatnie mówiąc, braku karności sprawowała się świetnie.

 

            Fot. M. Bieniak

Wieczorkiem dopłynęliśmy do Wólki Nadbużnej. W ośrodku nad rzeką zobaczyliśmy multum domeczków campingowych i tłumy ludzi. 

Odpoczywały tu rodziny z małymi dziećmi, ludzie starsi, a między nimi zataczali się pijani kibole. (Cudownie!)

Przy wielu domkach siedziały przywiązane psy ( to ci dopiero wypoczynek dla zwierzaków!). 

Obsługa ośrodka była bardzo miła ( ostrzeżono nas nawet o pijanych, robiących burdy gościach). 

Zupa kalafiorowa, ryba w panierce i truskawkowy kompot przypomniały nam kolonijne smaki kiedy byliśmy małymi dziećmi. 

Cieszyliśmy się, że będziemy tu tylko jedną noc...

Przed 23 nawiedziły na dwa pijane typy uzbrojone w metalowe pałki, kastety i z ochraniaczami na zębach. Dzięki naszemu sprytowi udało się uniknąć najgorszego, a kibole poszły napawać się "inteligentną rozmową" gdzie indziej....

Rano zastanawialiśmy się czy nasze kajaki będą na brzegu- na szczęście były więc mogliśmy cali i zdrowi opuścić to miejsce i płynąć dalej i dalej. 

Tak sobie płynęliśmy, 

albo szliśmy,

 albo pływaliśmy...

Widoki były niesamowite, a Drohiczyn zwyczajnie nas powalił!

Płynąc obserwowałam cuda  architektury na wzgórzu i obiecałam sobie wrócić tu niebawem.

Tu wspóczesność miesza się z przeszłością, niczym w matrix'e. 

Te kilka dni były niesamowite dzięki pogodzie, przyrodzie, miejsc które odwiedziliśmy i grupie moich przyjaciół.

We Frankopolu zakończyliśmy naszą przygodę i teraz trzeba pomyśleć gdzie spływamy za rok!