W Levi Resort nie tylko narty ( Finlandia)

    W tym roku pojawiłam się w Finlandii w kwietniu, a nie jak w zeszłym roku w lutym. Po zeszłorocznym, styczniowym mrozie -40 stopni, -4 było bardzo przyjazną temperaturą. 

W Levi Resort można się nieźle ujeździć.

W tym roku aura pozwoliła nam wypożyczyć rowery. 

Grube opony i potężne baterie dawały nam poczucie bezpieczeństwa. 

Cóż to była za ignorancja!! Pierwsze pół godziny beztrosko pedałowałyśmy trasą rowerową. Wjazd na górską, leśną ścieżkę sprowadził nas bezwzględnie na ziemię. Pod cienką warstwą śniegu był lód. Zaliczyłyśmy kraksę stulecia!!! Dobrze, że kręgosłupy i głowy nie ucierpiały. O reszcie lepiej nie wspominać. Nie poddałyśmy się, ale upadek przypominał o sobie przez kilka dni. 

    Jazda ścieżkami górskimi jest wymagająca, a zimą czyni ją jeszcze trudniejszą!!!

 Wjazd na strome zbocza wymagał wytężonej uwagi ( oczywiście wspomaganie elektryczne było niezbędne). Natomiast zjazd ośnieżonymi i oblodzonymi dróżkami był prawdziwym wyczynem. Rozpędzenie roweru na maksa groziło śmiercią lub kalectwem, a hamowanie, nawet umiarkowane) powodowało wpadanie w poślizg.. W ekstremalnych chwilach sprowadzałyśmy rowery. 

Piękna zima rekompensowała nam naszą mordęgę.

 Wróciłyśmy wykończone, ale to nie spowodowało żeby nie iść na narty na resztę dnia!!!!

Babski wyjazd na Zanzibarze!

     Jak było? Orgastycznie!!!! Niespieszne życie przez 10 dni!!!! Mieszkałyśmy w prywatnej willi na plaży. 

Podczas przypływu ciepły ocean wchodził nam do ogrodu.. Willa znajdowała się na Kiwengwa- spokojnym wybrzeżu Zanzibaru. Nie było tu wielkich hoteli ani tłumu turystów. 

Pyszne jedzenie zapewniał nam maleńki hotelik Poa Poa z uroczymi bungalowami, którego właścicielami byli Polacy! 

Miałyśmy do przejścia 20 metrów plażą. Idąc na posiłki nie potrzebowałyśmy butów ani ubrań. Na kostiumy zarzucałyśmy cokolwiek:) 

Był to oczywiście wyjazd nurkowy, ale nasza szefowa, Ania Rocka, opracowała dokładny plan pobytu, godząc nurki z lądowymi aktywnościami. Spędziłyśmy niesamowity dzień pod żaglami na drewnianej zanzibarskiej łodzi.

Odwiedziłyśmy małpy w Jozani Chwaka Bay National

Spędziłyśmy wspaniały czas na farmie przypraw, gdzie nasz przewodnik wszystko nam dzielnie pokazywał, a zapewniam że babska grupa potrafi być dociekliwa. 

Kąpiel z żółwiami była niezwykle ekscytująca,  szczególnie dla tych, których żółwie ugryzły w dolne części ciała. 

W stolicy wyspy Zanzibar włóczyłyśmy się z przewodnikiem małymi uliczkami miasta. 

Oczywiście jak na grupę “Lejdis” przystało nie obyło się bez zakupów! 

A wieczorem czekała nas kolejna niespodzianka: przewodnik zaprosił nas do swojego domu na kolację gdzie, przy tradycyjnym żarełku, spędziłyśmy super wieczór z jego rodziną. 

Z pewnością nie zapomnimy naszych dzikich tańców o świcie!

Niestety cudowne wyjazdy mają to do siebie, że szybko się kończą. Z żalem opuszczałyśmy Zanzibar. Muszę przyznać, że podczas tego pobytu , na nowo, odkryłam tę wyspę. A teraz cóż… trzeba myśleć gdzie zorganizować kolejny wyjazd, ale o to niech się martwi Nautica Travel:)

Wózkersi i chodziarze do boju! ( Indonezja)

             Lądujemy na Sulawesi w Manado.

 W samolocie było zimno jak sto diabłów. Cud, że nie mamy szronu na rzęsach! Jesteśmy szesnastoosobową grupą. Cztery osoby są z niepełnosprawnością. W naszej grupie, dla ułatwienia, nazywamy się wózkersi i chodziarze. Organizatorem wyjazdu jest NAUTICA TRAVEL, a wspomaga ją fundacja MNIEJSZY BŁĘKIT. 

Indonezja nie jest krajem, który może być przykładem ułatwień architektonicznych dla osób poruszających się na wózkach. Ale serce Indonezyjczycy mają na dłoni! Każdy pragnie pomóc. 

Załadunek grupy na łódkę przebiega błyskawicznie, mimo ulewnego deszczu. 

Fot. A. Rocka

Po godzinie dopływamy na maleńką wyspę Bunaken. 

Tutaj czeka na nas baza nurkowa „3WILL BUNAKEN” z uroczymi chatkami nad oceanem. 

Są również przystosowane pokoje dla wózkersów. Szefem  bazy jest młody Anglik Connor. Dzięki niemu atmosfera i profesjonalizm sięgają absolutu. Nie zarządza zza biurka, tylko czynnie uczestniczy we wszystkim! 

    Tutejsza kadra zostaje błyskawicznie przeszkolona, przez naszą szefową Anię, w kwestii  umieszczania na łódź nurkową wózkersów. 

Również przygotowanie naszej czwórki, do nurkowania, jest skrzętnie omawiane z prezentacją przywiezionego, z Polski, specjalistycznego sprzętu.

                                  

 „Niemożliwe staje się możliwe!” 

Okazuje się, że podczas naszego pobytu na Bunaken fundacja POLAND BUSINESS RUN organizuje bieg w Polsce, którego celem jest zebranie funduszy na protezy dla amputantów. Bieg musi się odbyć w godz 8.00-20.00 czasu Polskiego. Polskę na Bunaken reprezentuje: Michał, Sylwek i dwie Anie (przy wspomożeniu reszty grupy). 

Wszystko przebiega sprawnie i nasi bohaterowie uzyskują limit wymaganych kilometrów. 

 

Fot. A. Rocka

I co można? Ależ oczywiście, że MOŻNA! 

A wieczorem tańce, hulanki swawole.

 Bo ta grupa nie poddaje się łatwo!!!

Dżakarta- miasto, które nie urzeka. (Indonezja)

      Lądujemy o piętnastej w Dżakarcie. Na lotnisku usiłujemy wpakować bagaże do samochodów. 

                                   

Jestem tu kolejny raz i chaos niezmiennie panuje na ulicach. Miasto pełne skuterów i samochodów jest zakorkowane całą dobę. Wypełnione kurzem i smogiem.  Następnego  dnia skrzętnie pomijamy Dżakartę i jedziemy do miejscowości Bogor- niewielkiego miasta jak na tutejsze standardy (tylko milion mieszkańców!). Tutaj zwiedzamy prawie stuhektarowy ogród botaniczny (Kebun Raya Bogor) założony w 1805 roku.

 Znajduje się tu postkolonialny pałac i holenderski cmentarz ówczesnych notabli. 

Wędrujemy zacienionymi alejkami. 

Nasz przewodnik cierpliwie opisuje nam nasadzenia. 

Część roślin, niektórzy z nas mają w domach. Z tym tylko, że nasze są duużo mniejsze i jakby wyblakłe. 

Urzekają nas różowe lilie wodne i ogromnych rozmiarów liście w sadzawkach otaczających pałac. 

Pełni pozytywnej energii opuszczamy ogród i jedziemy na plantację herbaty. 

Część z nas eksploruje okoliczne wzgórza. 

Łazikujemy między krzewami  trzech gatunków herbaty. Koleżanka przekonuje się, że strój składający się z plastikowych sandałków i spódnicy nie jest dobrym wyborem do eksplorowania wzgórza pełnego dziur i wertepów.

                               

Przed wieczorem zostaje ogłoszony odwrót do hotelu. Po drodze obserwujemy życie miejskie mieszkańców. Uwagę przykuwają osobliwe „stacje benzynowe”. 

                                                      (Benzyna w butelkach :)

Nie odjechaliśmy bardzo daleko od stolicy Indonezji, ale powrót zakorkowanymi ulicami zajmuje trzy i pół godziny….

„Dziki zachód” wciąż istnieje! (Kanada)

Przez przypadek znaleźliśmy się w miasteczku jak z westernu! Przemierzając okolice Walhichi zobaczyliśmy stare, drewniane zabudowania.

 Natychmiast skręciliśmy w szutrową drogę i znaleźliśmy się w Ghost Town  (Miasto Duchów).  Za niewielką opłatą mogliśmy zwiedzać niezwykłe miasteczko. Właściciel terenu powiedział, że możemy się szwendać gdzie chcemy, ale musimy być ostrożni przy żółtym samochodzie i lepiej nie oglądać z bliska płyt nagrobnych. Znajdują się one w suchych trawach gdzie gnieżdżą się grzechotniki! 

Po tej informacji  nasze ruchy się zagęściły i żadne z nas  nie schodziło z drewnianych podestów. W miasteczku można było iść do dentysty, fryzjera czy zrobić sobie zdjęcie. 

 

                                         

W saloonie, nad barem wisiała rozciągnięta skóra grzechotnika. 

Oglądaliśmy ostrogi zawieszone na ścianie domu i różne sprzęty gospodarcze. 

Brakowało nam jednego elementu, który naszą wizytę uczyniłby kompletną: pojedynku rewolwerowców na zakurzonej drodze!